Het lijf wil niet zo best meer. Daar is Coba Verdoolaege meteen duidelijk over. Maar praten met deze bijna 96-jarige bewoonster van Fort-Zeekant gaat prima en is een reis terug in de tijd van de wijk. Over toen, graag! En ook over nu.
Wat er was, werd gedeeld
In 1926 kwam ze ter wereld kwam. In de Frederik Hendrikstraat, op nummer 11. Met zijn achten woonden ze er, onvoorstelbaar nu. Vader, moeder en zes kinderen.
Armoe. Dat is het eerste wat haar invalt. “Mijn vader werkte op de ijzergieterij De Holland, maar was veel thuis. Werkloos. Want er was weinig werk.” De crisis van de jaren ’30 drukte een stempel op de jeugd van Coba. “Toch heb ik geen honger geleden, mensen hielpen elkaar, ze hadden wat voor mekaar over.” Niemand was rijk, iedereen zat in hetzelfde schuitje. Wat er was werd gedeeld.