Author: Ria

Tussen 2000 en 2006 was Jack Wesenbeeck de zelfstandig uitbater van de servicewinkels in de Scheldeflat, Warandeflat, Meilustflat, Avondvrede en de Jacquelineflat. “Mijn doel? Een echte servicewinkel in huis, waar je eigenlijk alles voor thuis kon kopen.”

Toen Jack in 2000 het beheer van de winkeltjes overnam, waren met name die van de Scheldeflat en de Warande sterk verouderd. “Ze bevonden zich allebei in de kelder. Was er in die tijd een controle geweest op de kwaliteit, weet ik niet of we erdoor waren gekomen”, schetst hij het beeld.

Jack kreeg als zelfstandig ondernemer de opdracht om de winkels te vernieuwen. De Scheldeflat werd zijn eerste project. Op de 1e verdieping, naast de recreatiezaal werd een leegstaande woning omgebouwd tot winkelruimte. De opening was in 2003, door niemand minder dan Burgemeester Peter van der Velden. “Peter is mijn zwager. Hij was net een paar weken Burgemeester. Het was een van zijn eerste optredens.”

De biljartballen rolden immers dagelijks in de recreatiezaal van de Scheldeflat. “Ik kwam er iedere week wel een keer.”

Zo rond 1995 plaatste Ton 2 biljarttafels in de Scheldeflat. “Die hebben er tot de sluiting van de serviceflat gestaan. Daarna ging de flat een tijd dicht. Toen er later vluchtelingen in kwamen wonen, heeft Stadlander mij gevraagd om weer een biljart te plaatsen. Die kwam over van een ruimte in Sint-Maartensdijk. Voor de sloop van de Scheldeflat heb ik de biljarttafel nog overgebracht naar het oude politiekantoor aan Plein XIII, waar nu Oekraïense vluchtelingen zitten.”

Van maaltijden tot pinuurtje, van bonte avonden tot biljarten. En natuurlijk de bemanning van de receptie en de huishoudelijke dienst. Al zijn ze er zelf bescheiden onder: “We deden het altijd met zijn allen. Het was 1 team, iedereen deed mee.”

Liesbeth en Ellie kwamen beide eind jaren ’90 te werken aan de receptie van de Scheldeflat. Later volgde Liesbeth de opleiding tot facility manager, een functie die meermaals van naam veranderde: Hoofd Serviceflat, Manager Wonen en Manager Wonen B. “Maar ik bleef gewoon steeds hetzelfde doen hoor.” En dat werk was heel breed. Als de dames eenmaal vertellen, komt de ene herinnering na de andere.

Bijvoorbeeld het samen eten. Liesbeth: “In het begin werden er warme maaltijden verzorgd. Die werden bereid in de Warandeflat, later kwamen ze vanuit de Meilustflat. De maaltijden werden rondgebracht door de huishoudelijke dienst. Op een gegeven moment mocht dat niet meer, met warme maaltijden over straat. Toen kwamen de maaltijden koud aan. Wij overal magnetronnekes weggezet, maar dat was ook al snel klaar. Toen zijn we zelf gaan koken, twee keer in de week. Op inschrijving. Want we moesten zelf de inkopen doen. Het waren simpele maaltijden om samen te eten.”

Meneer Leenders, voorzitter van bewonerscommissie, zorgde 1 keer per maand voor een themamaaltijd, bijvoorbeeld een FAA (Forel, Asperges en Aardbeien)-maaltijd of mosselen. “En dan na het eten gingen de handjes de lucht in. Het was er altijd gezellig.”

“Als ik straks er niet meer ben, dan zijn mijn herinneringen in ieder geval vastgelegd.” Met die gedachte schreef Sonn het avonturenboek Drieste Dirk. Over een ietwat brutaal jongetje die in de jaren ‘60/’70 opgroeit in de wijk Fort-Zeekant.

En dat blijkt een jeugd vol eindeloze fantasie te zijn. Van forten bouwen in de polder, tot rovertje spelen in de later gesloopte Pauluskerk. En stiekem appels stelen bij boer Bartje Boeboe. Maar ook pijltjes schieten over de Scheldeflat.

“Dat was op een gegeven moment best een sport”, blikt Sonn terug. Gewapend met een pvc-buis en opgerold krantenpapier was de hoge flat een flinke uitdaging. “Eerst was het nog: wie raakt het hoogste balkon? Maar later schoten we zelfs over de Scheldeflat heen!” Ook voetballen was een geliefde bezigheid in die tijd. Dat gebeurde vooral bij de flats aan de Augustalaan. “Daar waren de flatbewoners niet altijd blij mee. Dan riepen ze vanaf het balkon of we niet konden stoppen met die herrie.” Sonn haalt zijn schouders op. Hij wil maar zeggen: gedoe tussen oudere bewoners en spelende jeugd is er van alle tijden.

Van 1979 tot 2002 was Ad werkzaam als schilder voor de grote serviceflats in de stad, waaronder de Scheldeflat. “In het begin ging ik ’s avonds nog naar huis met mijn blik verf en kwast op de fiets. Dat was niet te doen. Kwam ik onder de verf thuis. Dus al snel had ik mijn eigen werkplaats, beneden in de kelder van de Scheldeflat.”

Ad kwam in dienst bij de stichting Warande, de beheerder van serviceflats als de Warande, Avondvrede, ’t Ketrientje en natuurlijk de Scheldeflat. Moeiteloos noemt hij de sleutelfiguren uit zijn tijd op: “Meneer Havermans was de directeur. Mijn chef was meneer Backx, toen hij met pensioen ging kwam Joop Stoffels. En je had juffrouw van de Berg, de hoofd van de huishoudelijke dienst. Zij woonde in de Scheldeflat. Aanhoudend stonden er bewoners bij haar aan de deur, dus na een paar jaar is ze toch verhuisd naar een eigen woning buiten de flat.”

Later werd het zijn werkplek en ook een beetje een tweede thuis, toen zijn ouders in de Scheldeflat trokken.

Slechts weinig mensen hebben de Scheldeflat zoveel in nachtelijke uren gezien als Peter Suijkerbuijk. In 1992 kwam hij in dienst als oproepkracht bij de stichting Zorg & Service, twee jaar later kreeg hij een vaste aanstelling als nachtbewaker. Een taak die veel verder ging dan enkel beveiliger. “Als ik ’s avonds aankwam, zat er soms al 4-5 man op mij te wachten. Zodat ik de steunkousen of het gehoorapparaat kon uitdoen, want dat mocht ik in die tijd nog gewoon doen.”

Een muziekgezelschap dat bestond uit Wim (accordeon), Ron (basgitaar) en Joep (rithme). Met zijn drieën wisten ze regelmatig de voetjes van de vloer te krijgen. “De Scheldeflat? Dat was een complete familie. Iedereen deed mee”, glundert accordeonist Wim.

Samen met zijn vrouw verhuisde Wim in 2005 naar de Scheldeflat. “De vierde verdieping aan de lange gang. We keken zo bij de Chinees op tafel.” De gezellige middagen kan Wim zich nog goed herinneren. “De mannen zaten op de biljartclub en de vrouwen zaten ernaast te kaarten. Ook was er regelmatig een bingo. Dan trad ik op in de pauze. Eerst alleen, later samen met Ron en Joep. De Scheldeboys, oftewel de Brave Jongens. Zo noemden we onszelf.” In het repertoire zaten veel Hollandse meezingers. “Maar we speelden ook Elvis Presley met Mussi Denn”, vertelt Wim trots.

We praten jaren ’60. Volgens Toine van Steenpaal was er geen mooiere plek om op te groeien dan de Zeekant. “Wij waren altijd buiten. Spelen, ravotten, kwajongens streek uithalen. Zo ging dat in die tijd.”

Als 3-jarig manneke kwam Toine in 1958 wonen aan de Casper Fagellaan. Het flatgebouw staat er niet meer, gesloopt in 2009 om plaats te maken voor het huidige Park Belvédère, dat straks ook een deel van het terrein van de Scheldeflat beslaat. Toine schetst de wijk uit zijn jeugd. “De huidige Chinees was Café Zeezicht. De zoon van de uitbater heette Frans. Hij keek nogal scheel, dus voor ons was hij Schele Suus. Als hobby had Schele Suus oude auto’s waar hij aan sleutelde. Dan crosste hij zaterdags over ons speelterrein, waar later de Scheldeflat kwam.”